به پاس 8 مارس، روز بین المللی زنان:

این مطلب را به مناسبت روز جهانی زن در سایت مدرسه  ی فمنیست قرار داده بودم . دریغم می آید که در این پست ننویسم .........

 

تقدیم به زنان سرزمین ام ...                                                                                            

سلون قانون گذار باستانی یونان می گوید :

زن است که مردان بزرگ می پرورد. مرد هر قدر هم در سایه ی ورزش ،دانش و بینش بزرگ و بانفوذ گردد،سهم زن در مادری و پرورش اینگونه مردان بزرگ از سهم هر سه عامل فوق بالاتر است ، زیرا پایه ی هستی و رشد و بقاء مرد در سایه پرستاری و مهربانی زن است .

این مطلب را به تمام زنان و مردانی تقدیم می کنم که در همه روابط انسانی و اجتماعی خود جز حق نمی خواهند و جز راه حق راهی نمی پویند .

                        

                                عکس بر گرفته از ؛ سایت مدرسه ی فمنیست

روز هشتم مارس بنا به پیشنهاد کلارا زتکین؛ روز بین المللی زنان نامیده شد. همیشه در تاریخ مبارزات، روزهای به یاد ماندنی وجود دارند، روزهایی که بعنوان نشانه و مظهرهر مبارزه ثبت می شود. تاریخچه هشتم مارس به سالهای میانی قرن نوزدهم بر می گردد. در هشتم مارس 1857، زنان کارگر پارچه باف در آمریکا به مبارزه برخاستند. شرایط کار و زیست کارگران زن وحشتناک بود: ساعات کار طولانی و کشنده، استثمار شدید، دستمزد اندک و محرومیت از هر گونه امکانات رفاهی. به علاوه آنها بار نگهداری و بزرگ کردن فرزندان و کار بردگی خانگی در خدمت شوهران و مردان خانواده را هم بدوش می کشیدند. پس به خیابانها ریختند و خواهان افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار و 

امینه :

امینه اقدس :

اونخستین زن ایرانی است که بدون شوهر و برای معالجه به خارج از ایران سفرکرد.

امین اقدس یا امینه اقدس عمه غلامعلی خان ملقب به عزیزالسلطان است که به ملیجک شهرت داشت و پسری از منطقه کردستان بود . ناصرالدین شاه به او بسیار محبت داشت. عمه او کنیزی بود که بعدها جزو سوگلی های شاه درآمد. اعتمادشاه به او به آن میزان بود که خزانه داری مخصوص شاه به او سپرده شد و به همین سبب "امین اقدس" نام گرفت.

این سوگلی ناصرالدین شاه به دلیل بیماری چشم ، بینایی خود را از دست داد و معالجات دکتر دیکسون انگلیسی، موثر واقع نشد و دو چشم پزشک ایرانی میرزا ابوالقاسم نایینی و میرزا محمدحسین کحال عراقی برای معالجه به بالین او دعوت شدند. گفته شده است این سیاست برای دورکردن مسئولیت از پزشکان خارجی و مقصروبی دانش نشان دادن پزشکان ایرانی به اجرا در آمد. وگرنه پیشتر چشم این سوگلی شاه از بینایی بی بهره شده بود.

اما شاه تصمیم گرفت که امین اقدس را برای عمل جراحی راهی فرنگ کند و به همین منظور در سال 1268 امین اقدس با هیاتی به ریاست « سعدالسلطنه » حاکم قزوین و میرزا حسین کاشی پزشک مخصوص راه وین پایتخت اتریش را پیش گرفت و بی نتیجه بازگشت.

او نخستین زن از حرمسرا بود که تا آن تاریخ بدون همسرش از ایران خارج می شد . ***

*** برگرفته شده از کتاب ؛ اولین زنان ؛ عذرا دژم .

به زنان می اندیشم چونان که به باران ........

صدیقه دولت آبادی :

صدیقه دولت آبادی ، فرزند خاتمه بیگم و حاج میرزا هادی دولت آبادی بود . او از پیشگامان جنبش اجتماعی زنان در ایران و نخستین زن روزنامه نگار بود . او در سال 1258 ه. ش . در اصفهان پس از تولد هفت پسر به دنیا آمد . او تحصیلات خود را در زمینه های فارسی و عربی نزد شیخ محمد رفیع طاری در تهران آغاز کرد . سپس تحصیلات متوسطه را در دارالفنون ادامه داد و در 15 سالگی با دکتر اعتضاد الحکما ازدواج کرد . اما ازدواجش با ناکامی همراه شد و یک سال پس از مشروطه به همت او یکی از نخستین دبستان های دخترانه ، به نام "

سهم ما را به باد می سپارند و رد می شوند .......

من یک زنـــم... نه جنـــس دوم... نه یک موجـــود تابع... نه یک ضعیفه... نه یک تابلوی نقاشــی شده... نه یک بستر نرم برای شهـــوترانی، نه یک عروسک متحرک برای چشم چرانی، نه یک کارگر بی مزد تمام وقت، نه یک دستگاه جوجه کشی ، من سعــی می کنم آنگونه که می اندیشم باشم ، بی آنکه دیگـــری را بیازارم… فرای تمـــــام تصورات کور، هنجارهای ناهنجار، تقدسات نامقدس؛باور داشته باش مــــن هم اگر بخواهم می توانم خیانت کنم؛بی تفاوت و بی احساس باشم،بی ادب و شنیع باشم، بی مبالات و کثیف باشم. اگر نبوده ام و نیستم ، نخواسته ام و نمی خواهم.آری؛ زن عشق می خواهـــــد و عشق می ورزد، احترام می خواهد و احترام می کند. من به وجودم افتخار می کنم، هر روز و هر لحظه … من به تمام زنان آزاده و سربلند دنیا افتخار می کنم و به تمام مــــــردانی که یک زن را اینگونه می بینند و تحسین می کنند؟! 

        معرفی یک کتاب :

چهار چهارشنبه و یک کلاه گیس ؛ ( مجموعه داستان ) ؛ بهاره راهنما ؛ تهران ؛ انتشارات چشمه .  

پ . ن :  این کتاب را یکی از دوستان عزیزم به من هدیه داد ، یکی از بهترین کتاب هایی بود که تا حالا خوانده ام .  

 پ. ن : بعضی از داستان های این کتاب فوق العاده است و چهره ی واقعی مرد را به تصویر می کشد .  خیانت!!!!

زنان ، از یاد رفته اند .....

زن ، عمری زلال در بوسه یی طویل که باروری دریا را صد ساله می کند ....... 

یافتن رد پای زنان در کشوری که تاریخ نگاری از دید و نگاهی کاملا مردانه صورت گرفته است، کاریست بس دشوار. فرهنگ ما همچنان و کماکان فرهنگ شفاهی است و آنچه مکتوب است ، بندرت از دخالت علایق شخصی، فکری و گروهی این یا آن گروه بر حذر مانده است. پیشداوری ، تعصب و اصراربر اثبات درستی درک ایدئولوژیک و طرح سیاسی خود از طریق تحریف تاریخ ، نگفتن همه ی واقعیتها، حذف کردن این یا آن بخش ، محکوم کردن یا پذیرفتن تام، حکم صادر کردن در مورد وقایع تاریخی ، بدون در نظر گرفتن اوضاع سیاسی و اجتماعی خاص هر دوره و مسلما نتیجه گیریهایی که بجای روشن کردن ابهامات بر آنها افزوده است، باعث شده که در بسیاری از زمینه ها با کلاف سردرگمی روبرو شویم که باز کردن آن کاریست گاه ناممکن.

بگذریم این مطلب را با شعر “زن در ایران“ که پروین اعتصامی آن را سروده است، بپایان می برم و دفتر ناتمام  شجاعتها و مبارزات زن ایرانی را لا اقل در این مطلب با پروین اعتصامی به پایان برسانیم .

   زن در ایران پیش از این گویی که ایرانی نبود

                                             پیشه اش جز تیره روزی و پریشانی نبود

زنان بزرگ :

بی تردید ، زنان در طول تاریخ ، چون آینه های جادویی بوده اند ، که مردان را چند برابر اندازه ی واقعی خویش نشان داده اند .  (( ویرجینیا وولف ))   

صدیقه دولت آبادی : نویسنده و روزنامه نگار و از پیشگامان جنبش زنان در ایران بود .  در سال 1261شمسی به دنیا آمد. او در سال 1281 « مکتب خانه شرعیات » را تاسیس و « شرکت خواتین اصفهان » را بنا کرد. او در سال 1340 درگذشت.   

 راضیه شعبانی در سال 1304 در شهر تبریز به دنیا آمد. او از نخستین زنان زندانی سیاسی در تاریخ معاصر ایران به شمار می رود. هنگامی که او را دستگیر کردند هنوز زندان جداگانه ای برای زنان وجود نداشت.  

دکتر کحال نخستین چشم پزشک زن ایران و اولین صاحب امتیاز مجله ای زنانه به اسم « دانش » بود.   

 اعظم روحی آهنگران ، زهرا آقائی قلهکی ، منیژه اشرف زاده کرمانی ، از نخستین زنان زندانی سیاسی در تاریخ معاصر ایران بودند که به جوخه اعدام سپرده شدند. 

بی بی خانم استرآبادی اولین زنی است که

زن در این دولت هم چنان جنس دوم .........

زن در این دولت هم چنان جنس دوم .........    

مخاطب سخن من ، تمامی زنانی هستند که مسئولند ، اما همواره از خود سلب مسئولیت کرده اند . گرچه تاریخ نشان می دهد که زنان در طول سالیان متمادی ، نقش به سزایی را در سیاست داشته اند . ولی با همه ی این فداکاری ها ، بازهم شاهد تضییع حقوق زنان در جامعه هستیم . متاسفانه اندیشه ی مرد ایرانی بسته بوده و استبداد و مرد سالاری در جزء جزء بدنه ی این جامعه ریشه دوانده است و حتی شاهد آن هستیم که با تشکیل مجلس ، زنان نه حق انتخاب داشتند و نه حق انتخاب کردن .

امروز ، اما وضعیت به گونه ای دیگر است ، شخصیت از دست رفته ی زن ایرانی را باید خود زنان بازگردانند . ( البته اگر حضرات اجازه به زنان بدهند . )  زنان ایرانی باید بدانند که در چه جایگاه و موقعیتی قرار دارند ، تا بتوانند شخصیت اجتماعیشان را که سال های سال در زیر پای مردان مستبد لگدمال شده ، دوباره بیابند . امید است ، در آینده ای نزدیک شاهد حضور فعال و زنده ی زنان ایرانی در عرصه های مختلف فرهنگی ، اجتماعی ، سیاسی ، ادبی و ... باشیم . باشد که درهای بسته گشوده شود و سرنوشت زنان هر نسل با زنان نسل قبل متفاوت باشد . اما سوال های بدون پاسخ ، آیا به راستی زندگی زن  ایرانی  ماهیتا تغییر یافته است ؟ آیا زنان ما دچار دگرگونی های فکری و اخلاقی و رفتاری نسبت به گذشته شده اند ؟  آیا اگر زن خیانت کرد ، مرد سکوت می کند ؟ چرا می گویند : زن تا نزاید بیگانه است  چراااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا؟؟؟؟  زن ایرانی ویترنش آب و رنگ گرفته ، امروزی تر شده ولی با همان افکار پوسیده ی قدیمی ، متاسفانه ....

و در پایان با سخن دکتر حسابی ، سخن خود را به پایان می رسانم .

" .. هرچه دارم از مادری دارم که مرا بی پدر بزرگ کرد و تشویق کرد تا به تحصیل بپردازم و از جان خود در این کار مایه گذاشت و می گفت : حالا که زنان میدان ندارند ، باید به جای من هم بخوانی و بدانی ... "  و این وصیّت و نصیحتی است که در طول تاریخ از زبان زنان زیاد شنیده شده است .

زنان گمنام در عرصه ی تاریخ پزشکی :

زن،هم چنان جنس دوم ...

موضوع زن جزء موضوعاتی نیست که در منابع دست اول به آن توجه شده باشد و در این زمینه ، منابع به مراتب محدودتر از منابع  تاریخ مذکر است.

اما هدف این نوشتار ، معرفی زنانی است  که در عرصه ی پزشکی نامور بودند و متاسفانه امروزه  از یادها رفته اند .

مهمترین مسئله ، در این رابطه این است که

زن در فرهنگ ایرانی :

من سرود خشمناک یک گروهم

یک گروه عاصی از صبر خسته

چشم باز و دست بسته ........ 

سلام و درود فراوان  ....

این روزها حسابی مشغول تحقیقات دانشگاهی هستم ولی یکی از این موضوعات بیشتر مشغله ی فکری ام شده است .  

فعالیت های صدیقه دولت آبادی در دوره ی مشروطه مقالات و کتابهای زیادی را دیدم . علی رغم اینکه اکثر سایت های زنان فیلتر است ولی در یکی از سایت ها به مقاله ای عالی برخوردم که عنوانش ((زن در فرهنگ ایرانی)) بود این بهانه ای شد برای اینکه این پست را به این موضوع اختصاص بدهم ....   

    زن در فرهنگ ایرانی :

در فرهنگ ایرانی رسم بر این است که دختر به خانه ی بخت برود. پسر با دسته گل و یک جعبه شیرینی و چند سکه با موی مرتب و کفشهای واکس زده کالایش را خریداری می کند. کالایی که از شوق لباس عروسی و جشن ازدواج، و رهایی از بند خانه ی پدری سرمستانه بله را می گوید. در فرهنگ ما،

زنان :

زن ، عمری زلال در بوسه یی طویل که باروری دریا را صد ساله می کند ....

زن ، حضور برهنه ای از بلوغ باغ .

زن ، حجاب حوصله بر غریزه ی غیظ .

زن ، صفوف خسته ی ایستگاه و آینه .

اندوه نان و ترانه ی تسکین .

زن ، خروج خون کبود از رگ لحظه ها .

زن ، رخت شوی سی ساله از خواب ها و گریه ها .

از شوش ، جوادیه ، نازی آباد یا میدان فوزیه ......

از همگان و همدگرانیم .

جدا ماندگانی، اما میان تردد و تشویش .

دریغا که با بوزینگان و بهائم ، حکایت هیچ حرفی از حلول تکامل ، میسر نیست ....

سالها و سالهاست ، تابوت چه بغض ها و بیم ها که بر شانه می بریم و در ما چه مردگانی که زنده اند .

سالها و سال ها ست ما خود مزار مرارت دیگرانیم و نمی میریم .....   

                                                                          (( سید علی صالحی ))